Ik ben bijna aan het einde van mijn verblijf van 3 maanden in Albanië en ik ben helemaal geëmotioneerd.
Locals hebben me gevraagd of ik ooit terug zou komen, hun gezichten toonden al twijfel, alsof de vraag zelf retorisch was. Soms haat ik het om toe te geven dat ik Amerikaans ben vanwege het gewicht van bepaalde stereotypen die ons achtervolgen. Ik kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze die geloven – zo weinigen van ons reizen naar plaatsen als deze om die percepties uit te dagen. En laten we eerlijk zijn, sommige stereotypen zijn waar. Maar ik kan je verzekeren dat we niet allemaal denken dat we “alles” hebben. Sterker nog, velen van ons zoeken plaatsen als Albanië op omdat ze ons iets geven wat we thuis niet kunnen vinden: rijkdom en diepgang die veel verder gaan dan materiële rijkdom.
Ik heb in 35 landen gereisd en gewoond en Albanië springt eruit als een van de meest lonende. Er is hier zoveel schoonheid, niet alleen in de landschappen maar ook in de mensen. Ik zal nooit vergeten dat ik door de straten van Vlorë liep en dat er kinderen op me af kwamen rennen, een adelaarsgebaar maakten met hun handen, een brede glimlach toonden of “Hoi!” riepen voordat ze wegrenden. Ik vond het geweldig om tegengehouden te worden door vreemden die nieuwsgierig waren naar wat ik van hun land vond en hoe ze oprecht geïnteresseerd waren in mijn antwoord. De trots op je gemeenschap is iets wat ik diep bewonder.
Wekenlang heb ik geprobeerd te verwoorden wat Albanië zo speciaal maakt, meer dan alleen maar zeggen: “Het voelt normaal.” Want het is waar. Het was voor mij een van de makkelijkste landen om in te integreren. Ik had een minimale cultuurschok.
Uiteindelijk stopte ik met proberen het te benoemen en in plaats daarvan ging ik gewoon door met mijn dagelijkse leven, zat in cafés, observeerde en absorbeerde. Wat ik ben gaan begrijpen is dat de essentie van Albanië niet oppervlakkig is of gebonden aan één karaktertrek zoals veel andere Europese landen – het zit dieper.
Er heerst hier een subtiele maar diepe geest, een sfeer van empathie, liefde, kracht, bewustzijn en veerkracht. Soms voelt het als gevoelloosheid, maar ik weet dat hieruit iets onbreekbaars groeit.
De afgelopen drie maanden hebben alleen maar versterkt wat ik jaren geleden voelde tijdens mijn eerste bezoek aan Tirana. Albanezen hebben een unieke manier om ervoor te zorgen dat je je gezien en welkom voelt. Als Amerikaan ben ik dit soort plaatsen zo dankbaar dat ze me gevormd hebben op een manier die mijn eigen land niet kon.
Albanië heeft me onschatbare lessen geleerd over gemeenschap, vriendelijkheid en gastvrijheid – lessen die ik voor altijd met me mee zal dragen.
Ik ben ook dankbaar dat ik hier ben geweest tijdens zo’n opwindende periode, waarin ik getuige was van de groei van Vlorë – niet alleen in het toerisme maar ook in de expatgemeenschap. Hoewel ik het jammer vind om te vertrekken, weet ik dat dit geen afscheid is. Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn pad me ooit weer terug zal leiden en dat ik net zo warm verwelkomd zal worden als deze keer.
Aan de adelaars van Albanië: bedankt. Voor alles.
Geschreven door Brittany Oliphant
Volg Brittany op Instagram @freebritt voor meer reisinspiratie en stories.
